1673: Οχτακόσιοι Οιτυλιώτες αποφάσισαν να εκπατριστούν. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις μεταξύ του Παρθένιου Καλκανδή, Επισκόπου του Οιτύλου, και της Κυβέρνησης της Γένοβας. Τελικά αποφασίστηκε να παραχωρηθεί στους πρόσφυγες η περιοχή της Παόμιας, 50 χλμ. από το Αιάκειο έναντι ενός μικρού αντίτιμου, με την προϋπόθεση ότι οι Έλληνες θα αναγνώριζαν την εξουσία του Πάπα.

1675: Καθώς η Επιτροπή των Στεφανοπουλαίων ικανοποιήθηκε με τους όρους των διαπραγματεύσεων, ένα συμβόλαιο υπογράφτηκε στις 25 Σεπτεμβρίου με τον καπετάνιο Ντανιέλ του γαλλικού πλοίου «Σωτήρας» το οποίο θα μετέφερε, σε 10 μέρες, 800 πρόσφυγες, είτε στο Λέγκεχορν (Leghorn) είτε στη Γένοβα, όπου θα παρέμεναν για λίγο. Το κόστος του ταξιδιού για τους Έλληνες κανονίστηκε στα 5 ρεάλια (1 ρεάλι = 25 σέντς). Οι Οιτυλιώτες επιβιβάστηκαν στις 3 και στις 4 Οκτωβρίου στο «Σωτήρα» όμως το πλοίο έφθασε στον προορισμό τους την 1^η Ιανουαρίου 1676. Από τους 800 πρόσφυγες, οι 120 πέθαναν στην διάρκεια του ταξιδιού!

1676: Στις 13 Φεβρουαρίου οι αρχές της Γένοβας ανέκριναν τον Επίσκοπο Παρθένιο σχετικά με τους λόγους του εκπατρισμού τους. Πριν την αναχώρηση των Οιτυλιωτών για την Κορσική οι προαναφερόμενες αρχές ιταλοποίησαν όλα τα επίθετα αντικαθιστώντας τις καταλήξεις «-ΑΚΗΣ» των επιθέτων με το «ACCI». Για παράδειγμα ο Παπαδάκης έγινε Papadacci. Στις 14 Μαρτίου τρείς Γενοβέζικες γαλέρες προσάραξαν σ’ ένα σημείο απέναντι από την Παόμια, το οποίο ονομάστηκε Scala Greca ή Λιμάνι των καλογήρων, διότι πρώτοι απεβιβάσθηκαν οι μοναχοί. Η εγκατάστασή τους έγινε στην Παόμια (Paomia). Την Παόμια αποτελούσαν χωριουδάκια: Pancone, Corona, Rondolino, Salici & Monte Bosso που χτίστηκαν από τους Έλληνες σ’ ένα χρόνο.

1678: Στο Rondolino ολοκληρώθηκε η κύρια εκκλησία αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Χάρη στην σκληρή δουλειά η Παόμια μετατράπηκε στην πιο πλούσια και στην καλύτερη καλλιεργημένη περιοχή της Κορσικής ενώ για περίπου 50 χρόνια οι κάτοικοι είχαν καλές σχέσεις με τους ντόπιους γείτονές τους.

1729: Οι Κορσικανοί επαναστάτησαν εναντίον της Γένοβας. Οι Έλληνες αρνήθηκαν να πάρουν τα όπλα εναντίον των Γενοβέζων ευεργετών τους. Έτσι, οι Κορσικανοί λεηλάτησαν και κατέστρεψαν την περιουσία της Παόμιας επειδή οι Μανιάτες ήταν σύμμαχοι των Γενοβέζων. Τον επόμενο χρόνο οι Έλληνες δέχτηκαν επίθεση από τους Κορσικανούς όμως αντιστάθηκαν ηρωικά και νίκησαν. Εντούτοις, λόγω έλλειψης βοήθειας τους συνέστησαν να κατευθυνθούν στο Αιάκειο, μέσω της θάλασσας, αφήνοντας 90 άντρες πίσω για να προστατεύουν την Παόμια. Όμως, οι εναπομείναντες υπερασπιστές αναγκάσθηκαν να υποχωρήσουν στον πύργο της Ominia στο άκρο της χερσονήσου. Εξαιτίας της έλλειψης αγαθών και προμηθειών υποχρεώθηκαν την νύχτα να φύγουν κάνοντας ηρωϊκή έξοδο για το Αιάκειο (Ajaccio) όπου έφτασαν στα τέλη του Απρίλη 1731.

1731 – ’74: Για 44 χρόνια οι Έλληνες παρέμειναν στο Αιάκειο (την πρωτεύουσα της Κορσικής).

1768: Την 1^η Ιουνίου η σημαία του βασιλιά της Γαλλίας αντικατέστησε εκείνη των Γενοβέζων. Οι Έλληνες οργάνωσαν ένα σύνταγμα το οποίο ενσωματώθηκε στα στρατεύματα που διοικούνταν από τον κόμη Marbeuf (πρώτου Γάλλου κυβερνήτη της Κορσικής).

1774: Με την μεσολάβηση του κόμη Marbeuf παραχωρήθηκε στους Έλληνες η περιοχή του Καργκέζε ως αποζημίωση για το χαμό της Παόμιας. Μετά από παράκληση του κόμη ο Γεώργιος Στεφανόπουλος (Stefanopoli)–Καπετάν Γιώργος–κατάφερε να πετύχει συμφωνία. Έτσι, ο κόμης Marbeuf έκανε τις κατάλληλες ενέργειες ώστε να χτιστούν 120 σπίτια όλα του ίδιου τύπου, 250 μέτρα μακριά από την θάλασσα. Αργότερα ο κόμης Marbeuf έγινε ο Μαρκήσιος του Καργκέζε.

1793: Η Γαλλική επανάσταση απλώθηκε σε όλο το νησί. Το κάστρο του Marbeuf στο Καργκέζε καταστράφηκε από τους Ιακωβίνους του Vico αλλά το χωριό δεν υπέφερε ιδιαίτερα. Στους άντρες που κατέφυγαν στους δύο πύργους, στις δύο πλευρές του όρμου Pero, επετράπηκε να επιστρέψουν στο Αιάκειο με τα παιδιά και τις γυναίκες τους όπου παρέμειναν για άλλον έναν χρόνο. Στην συνέχεια δόθηκε η άδεια να μεταφερθούν και πάλι στο Καργκέζε – τα 2/3 των Ελλήνων (περίπου 800) συμφώνησαν ενώ οι υπόλοιποι προτίμησαν να μείνουν στο Αιάκειο.

1804: Αυτή την εποχή υπήρχαν 1000 κάτοικοι στο Καργκέζε από τους οποίους 350 ήταν ντόπιοι Κορσικανοί. Αυτή η ανάμειξη επρόκειτο να εξασφαλίσει ειρήνη και ησυχία.

1814: Περισσότερες απειλές από τους ντόπιους του Vico (Vicolese), οι οποίοι υπό τις διαταγές του βασιλιά Καρόλου του 10^ου επρόκειτο να επιστρέψουν τμήμα της περιουσίας που είχαν κατάσχει.

1830: Ένας αριθμός συμμαχιών και μικτών γάμων ανάμεσα στους Έλληνες και τους Κορσικανούς καταπράυνε τους ντόπιους κατοίκους οι οποίοι τελικά εγκατέλειψαν τις εχθρότητες.

1852: Αρχίζει να χτίζεται η σημερινή μεγάλη εκκλησία των Μανιατών του Καργκέζε, ο Άγιος Σπυρίδωνας. Το χτίσιμο που διήρκεσε είκοσι χρόνια, εγκαινιάστηκε το 1872.

Η Ιστορία των Ελλήνων της Κορσικής δεν εξαντλείται βέβαια στην παράθεση αυτού του πίνακα. Στις άλλες σελίδες του περιοδικού μας θα βρείτε και άλλα στοιχεία, χωρίς βέβαια να καλύπτεται πλήρως το θέμα. Μελετώντας τα στοιχεία αυτά, κάθε στιγμή ας έχετε το νου σας ότι οι Έλληνες πρωταγωνιστές τους ήταν το όλον 700 – 800 ψυχές. Μόνο!

Κείμενο του περιοδικού "ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΜΑΝΗ" (Καλοκαίρι 1997), από το αφιέρωμα στους Μανιάτες της Κορσικής.