Μυρσίνη (ή Πάνιτσα): Στα ΒΑ της Μάνης κοντά στον ορεινό όγκο του Πολυαράβου, όπου έγινε η γνωστή μάχη, είναι το χωριό Πάνιτσα. Μαζί με τον οικισμό του Προφήτη Ηλία έχουν 195 κατ. και αποτελούν Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Γυθείου.

Σύμφωνα με την επικρατέστερη μέχρι σήμερα αντίληψη, η ίδρυση του οικισμού συνδέεται με την εγκατάσταση των Πετροπουλάκηδων, στην περιοχή στις αρχές του 18^ου αιώνα. Αναφέρεται για πρώτη φορά στο ποίημα του γνωστού στιχουργού (1798) Νικήτα Νηφάκη από τη Μηλιά της Έξω Μάνης, όπου λέγει σ' ένα σημείο:
«Η Μαραθέα, Μπάνιτσα, Σκαμνάκι και Νεοχώρι...»

Μαζί με άλλα χωριά της περιοχής αποτελούσαν προ ετών τον Δήμο Μαλευρίου, του οποίου η Πάνιτσα ήταν πρωτεύουσα. Στο τέλος του 19^ου αιώνα αποτελούσε έδρα Ειρηνοδικίου δεύτερης τάξης και Αστυνομίας. Μετά τη κατάργηση του Δήμου Μαλευρίου ιδρύθηκε η Κοινότητα Μυρσίνης (Πάνιτσας). Με Β.Δ. (17-1-1957, ΦΕΚ Α 11/1957) που εκδόθηκε μετά από πρόταση του τότε Κοινοτικού Συμβουλίου, με προτροπή και υπόδειξη της Νομαρχίας Λακωνίας, λέγεται Μυρσίνη, ονομασία για την οποία πολλοί κάτοικοι έχουν αντιρρήσεις. Οι κάτοικοι υποστηρίζουν ότι το όνομα Πάνιτσα δεν είναι Ενετικό ή Αραβικό, αλλά προέρχεται από το όνομα του τραγοπόδαρου θεού Παν και από το ρήμα ίσταμαι¹. Με το όνομα Πάνιτσα ή Μπάνιτσα υπήρχαν στη Μακεδονία μία κωμόπολη στο Ν. Φλωρίνης και δύο χωριά στο Ν. Σερρών, μετονομασμένα και αυτά σήμερα.

Εδώ γεννήθηκε ο Μακεδονομάχος Ανθυπολοχαγός Αντώνης Βλαχάκης ή καπετάν Λίτσας, του οποίου  η μεγαλύτερη ρούγα, φέρει από το 1977 το όνομά του.

Ο Άγιος Ιωάννης φέρει καλοδιατηρημένες μεταβυζαντινές τοιχογραφίες στο κτιστό τέμπλο και ο Άγιος Σπυρίδωνας που έχει τοιχογραφίες μεταβυζαντινής περιόδου και κτιστό τέμπλο.