|
ΠΕΡΟΣ ΝΤΕ ΑΤΕΝΑΙΣ (ΠΙΕΡΡΟΣ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ) Από το βιβλίο του Μιχάλη Γρηγ. Μπατσινίλα «ΟΙ ΜΕΔΙΚΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑΤΡΙΑΝΟΙ ΤΟΥ ΟΙΤΥΛΟΥ ΜΑΝΗΣ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ». Αθήνα 1999. Στις 15 Απριλίου 1440 γνωρίζουμε ότι ένας Μέδικος, ο κυρ Πέρος ντε Ατέναις, που κατοικεί στο Ναύπλιο, καταθέτει στις Ενετικές αρχές το έγγραφο παραχωρητήριο του Νέριου Ακκιαγιόλη προς τον Νικόλαο δε Ατέναις ή Ιατρό, που έγινε το έτος 1387. Ο Λαμπρινίδης υποστηρίζει ότι η κατάθεση του παραχωρητηρίου στον γραμματέα της Κάμαρας και Κούρτης Ναυπλίου Μιχαήλ Μενδρίνο, που ήταν και Δημόσιος Αρχειοφύλακας, κάτω απ’ τις διαταγές του Διοικητού Ναυπλίου Ιωάννη Λαουρδάνου, έγινε για να το περιβάλλει με το κύρος της Ενετικής εξουσίας. Εγώ πιστεύω ότι η κατάθεση του παραχωρητηρίου δεν είναι άσχετη με την αναγνώριση που επεζήτησε ο Πέτρος Μέδικος (Πιέρρος ή Πέρος ντε Ατέναις) το 1443, ότι κατάγεται από τους Μέδικους της Φλωρεντίας, από τον τότε Μέγα Δούκα της Φλωρεντίας και της Τοσκάνης τον Κοσμά ντι Μέντιτσι τον πρεσβύτερο (COSMUS DI MEDICI), που κυβέρνησε μέχρι το 1464. Αυτή την αναγνώριση της καταγωγής του Πέτρου (Πέρος ντε Ατέναις), από τους Μέδικους της Φλωρεντίας, μαρτυρεί μία σύγχρονη του 1443, Πράξη του Νοταρίου Ναυπλίου Φραγκίσκου Ζαννέτου, την οποία προσεπεκύρωσε και ο Ενετός Διοικητής Ναυπλίου Ιωάννης Λουρδάνος (ή Λαουρδάνος)1. Οι κινήσεις αυτές της ταυτότητας και της καταγωγής του Πέρου ντε Ατέναις στους Ενετούς άρχοντες και διοικητές του Ναυπλίου, δείχνουν κάποια σοβαρή απειλή στα ακίνητα συμφέροντά του. Άλλωστε ο Νέριος Ακκιαγιόλης είχε επικαλεστεί επίσημα για την εκτέλεση της διαθήκης του την συμβολή της Ενετία ως εγγυήτριας δύναμης. Εκείνη την εποχή (1444) ο Δεσπότης του Μιστρά Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο μετέπειτα τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, είχε καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου και είχε στριμώξει τους Φράγκους. Από την άλλη μεριά οι Τούρκοι άρχισαν να γίνονται άμεση απειλή για τον Μοριά. Εκτάσεις καταλαμβάνονταν και τιμάρια ιπποτών άλλαζαν χέρια. Ο Λαμπρυνίδης υποστηρίζει ότι ο Πέρος ντε Ατέναις ήταν γιος του Νικόλαου και εγγονός του Πέτρου Αθηναίου. Πάντως η υποσημείωση της διοίκησης του Ναυπλίου, στο κατατιθέμενο παραχωρητήριο έγγραφο του 1387, από τον Πέτρο Μέδικο, δεν αναφέρει τίποτα περί γιου ή εγγονού, αλλά μόνον «…εις ανάκραξιν κυρού Πέρου ντε Ατέναις…». Εγώ πιστεύω ότι ο Βάϊλος Πέτρος Μέδικος ή Ιατρός ο Αθηναίος είχε και άλλους συγγενείς στην Αθήνα και πήγαν στο Ναύπλιο. Μπορεί να είχε και άλλα παιδιά εκτός απ’ τον Νικόλαο, αυτός που έμεινε στην ιστορία λόγω του παραχωρητηρίου εγγράφου του 1387, που όμως οφείλεται στον πεθερό του Δαμιανό Φιομάχο. Τα συμπεράσματά μου αυτά δεν είναι αυθαίρετα, γιατί όπως θα δούμε εξακριβωμένα πάρα κάτω αναφέρονται πολλά ονόματα Μεδίκων να εγκαθίστανται σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, αλλά να επιστρέφουν ορισμένοι και στην Ιταλία. Αυτοί είναι ιστορικά επώνυμοι, πόσοι όμως θα έμειναν στην ανωνυμία της ιστορίας; Το παραχωρητήριο έγγραφο του Νέριου Ακκιαγιόλη το 1387 προς τον Νικόλαο Μέδικο που ο Πέτρος Μέδικος ή Πέρος ντε Ατέναις κατέθεσε στις 15 Απριλίου 1440 στους Ενετούς του Ναυπλίου γραμμένο Ελληνικά σε μεμβράνη έχει ως εξής: «Ημείς Νέριος δε Ατζαϊώλης Αυθέντης Καστελανίας Κορίνθου, Δουκιαμίου των Αθηνών και των περί αυτούς, δια του παρόντος ημετέρου και ασφαλεστάτου γράμματος ποιούμεν γνωστόν τοις πάσι, παντοίοις τε και ετέροις ανθρώποις βασάλοις και υποτεταγμένους της ημετέρας αυθεντίας, τοις μέλλουσιν οράν και ακούειν το παρόν ημέτερον προβελέτζιον, ότι δια την καλήν και αληθινήν δούλευσιν, ήν εποίησεν και ποιείν ου παύει ο ημέτερος Γραμματικός Δαμιανός Φιομάχος προς ημάς, ομοίως δε και δια την καλήν αγάπην, ην έχομεν προς τον γαμβρόν αυτού και ευγενήν νέον, υιόν εκείνου ποτέ ευγενούς Καββαλαρίου του μισέρ Πέτρου δε Ατέναις, λεγομένου Ιατρού, ένεκεν τούτου απ’ εντεύθεν και από την σήμερον δεδώκαμεν και απλώς ειπείν δίδομεν δι ημάς και δια τους κληρονόμους και διαδόχους ημών προς τον ειρημένον ευγενήν νέον Νικόλαον δε Ατέναις και τους κληρονόμους και διαδόχους αυτού από τον ημέτερον τόπον της Βελισκώς γην νομισμάτων πεντήκοντα και το στάσιον, ό ήτόν ποτε του Πυρή Μπουργουνίου, μέσον των τοιούτων συνόρων, ήτις κατά την Ανατολήν προς την δημοσίαν οδόν, δύσιν ομοίως την ετέραν δημοσίαν, άρκτον τα ημέτερα, προς Δε μεσημβρίαν το μονοπάτιον και το ρηθέν στάσιον του αυτού Πυρή, ομοίως στρέφομεν προς τον αυτόν ευγενήν Νικόλαον την γην των εκατόν νομισμάτων από τον ημέτερον τόπον του Αετού, ήν είχεν και εγνώριζεν εξ ημάς ο ειρημένος ποτέ μισέρ Πέρος, πατήρ αυτού, όπως αυτός και οι κληρονόμοι και διάδοχοι αυτού ποείν προς ημάς και προς τους κληρονόμους ημών εις την ημετέραν ανάκραξιν και συντροφίαν, υπέρ χάριν εγνωρισμένος, σωματικώς μετά αλόγου και αρμάτων, έκαστον ενιαυτόν ημέρας…. και ουχί έτερον δίκαιον πλέον τι το οιονούν, διορίζοντα τοις πάσι, παντοίοις τε και εκάστοις ημετέροις οφφικιάλοις, τους όντας και τους μέλλοντας εισελθείν, ότι τον ειρημένον ευγενήν Νικόλαον δε Ατέναις και το μέρος αυτού, ίνα τα ρηθέντα ακίνητα ου μη ποιήσο….τε το οιονούν, αλλά να διαφεντεύουν αυτούς …..πάσοις νόμοις και δικαστηρίοις.» «Δια γαρ περισσοτέραν ασφάλειαν και βεβαίωσιν ωρίσαμεν και εγέγονε προς αυτόν το παρόν ημέτερον Προβελέτζιον, γραφέν εν Αθήναις μηνί Ιανουαρίου 15, Ινδικτιόνος 10, 6895 (1387 μ.Χ.) και εβουλώθη μετά της ημετέρας βούλας εις ασφάλειαν πάντων των ορώντων.» «Παρεξεβλήθη το παρόν Προβελέγιον δια χειρός καμού Μιχαήλ του Μενδρίνου γραμματικού κάμαρας και κούρτης Ναυπλίου από ένα Προβελέγιον βένρανον (επί μεμβράνης), Άρμας και σημείον βεβουλωμένον, του ποτέ Μισέρ Ρανιέρου δε Ατζαϊώλη από λόγου εις λόγον δια ορισμού του πανευγενεστάτου και ενδοξοτάτου ημών αυθέντου μισέρ Τζουάνε Λαουρδάνου, τετιμημένου ποδεστάτου και καπιτάνου Ναυπλίου, εις έτη 1440, εν μηνί Απριλίου 15, εις ανάκραξιν κυρίου Πέρου δε Ατέναις, και το ειρημένον και καθολικόν Προβελέγιον ευρίσκεται εις χείρας του αυτού αυταδέλφου κυρίο Φεράντος.»2 Παραπομπές |
