1460.
Πτώση του Μιστρά. Οι
Παλαιολόγοι του Οιτύλου φεύγουν για να
γλιτώσουν από τις επικηρύξεις του Μωάμεθ
και αφήνουν στο Παλάτι την χήρα Ανθή Ιατρού
ή Μέδικου με τον γιο της και μία
αρχοντοπούλα –που έμελλε να μείνει άγνωστη
στην ιστορία λόγω της καταγωγής της- την
κόρη του Ιωάννη Παλαιολόγου. Τα δύο παιδιά
παντρεύτηκαν και στέριωσαν την οικογένεια
των Μεδίκων–Γιατριάνων, που κληρονόμησαν
εξ αγχιστείας τις περιουσίες των
Παλαιολόγων και την διεκδίκηση της ηγεσίας
της Μάνης, διαδραματίζοντας πρωτεύοντα
ρόλο για αιώνες.
1461.
Πέφτει η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας και
σύμφωνα με το Χρονικό του παπά-Νικόλα
Στεφανόπουλου από την Κορσική, βρίσκει
καταφύγιο στο Οίτυλο ο Νικηφόρος Κομνηνός
με το ψευδώνυμο Στέφανος Στεφανόπουλος.
Εκεί παντρεύεται την κόρη του Βοιτυλιώτη
άρχοντα Πέτρου Λασβούρη, (ίσως
εξελληνισμένο επώνυμο από το Σλαυούρι), που
κατοικούσε έξω από το κάστρο στον Πάνου
Μαχαλά και κληρονομά την περιουσία του και
τον Αϊ- Γιώργη, που γίνανε από τότε
Στεφανοπουλιάνικα. (Η αμφισβήτηση για την
καταγωγή τους από τους Κομνηνούς
αμφισβητήθηκε από πολλούς και κυρίως από
τον Γ. Γ. Παπαδόπουλο, που πρώτος δημοσίευσε
στην Ελλάδα το Χρονικό).
1463-1479.
Ο πρώτος Τουρκοβενετικός πόλεμος, ο
Κορκόδειλος Κλαδάς κτυπάει τους Τούρκους.
Το Οίτυλο γίνεται εις το εξής το κέντρο των
αποφάσεων για την τύχη ολόκληρου του
σκλαβωμένου έθνους των Ελλήνων. Εκεί
διατηρήθηκε για αιώνες το «Ανατολικό
Ζήτημα».
1481. 16
Γενάρη. Ο
Μπεηλέρμπεης της Ρούμελης Αλή Βούκιμος
κτυπάει την Μάνη με 35.000 στρατό και
καταλαμβάνει το Οίτυλο, όμως οι κάτοικοί
του διέφυγαν στα βουνά και στα Καταφύγγια,
και επιτέθηκαν με τον Κλαδά, στρίμωξαν στα
λαγκάδια τον Αλή με τον στρατό του και τους
κατάσφαξαν. Ο διάδοχός του, Αχμέτ, κατάφερε
να οχυρώσει μόνο την Ζαρνάτα και τον
Πασσαβά.
1571. 5
Μάρτη. Ο Veccio
Medico –ο Γέροντας Γιατρός- που τον σέβονταν
σε όλη την Μάνη, φιλοξενεί στο Παλάτι τους
Βενετούς και παίρνονται οι αποφάσεις στην
εκκλησία του Ταξιάρχη για επαναστατικές
κινήσεις.
1571. 8
Μάρτη. Οι
Μανιάτες στέλνουν επιστολή στον Δόγη της
Βενετίας με πρεσβευτή και τον Νικόλαο
Γιατρό. Στους πρωτογέροντες υπογράφει και ο
Θοδωρής Αλευράς.
1582. 3
Αυγούστου. Οι
Μανιάτες στέλνουν επιστολή στον Πάπα
Γρηγόριο Γ΄, υπογράφουν οι Βοιτυλιώτες «Νικόλαος
Διατρός (Γιατρός), Θεοδωρής Αλευράς και
Μαυροδίς Μαλεύρης». Οι Στεφανοπουλιάνοι
ακόμα δεν φαίνονται στα έγγραφα της
ιστορίας.
1612.
Ο Πέτρος Μέδικος –ο πρώτος του τόπου από
τον κάβο Ματαπά μέχρι την Καλαμάτα- όπως
αναφέρεται στα έγγραφα, πρωτοστατεί με τον
Δούκα του Νεβέρ (Νοβερσίας) για
απελευθέρωση της Ελλάδας και έρχεται σε
συνεννοήσεις με το βασιλιά της Ισπανίας και
τον βασιλιά της Νεαπόλεως, παράλληλα
προσπαθεί ν’ αποκοιμίσει διπλωματικά τους
Βενετούς χωρίς να τους κάνει εχθρούς. Ο
πονηρός όμως Θοδωρής Στεφανόπουλος –για
πρώτη φορά αναφαίνονται στα έγγραφα οι
Στεφανοπουλιάνοι- αναφέρει τις κινήσεις
στον Δόγη της Βενετίας με επιστολή του της 12ης
Ιανουαρίου 1612 και η επαναστατική κίνηση
προδικάζεται σε αποτυχία. Οι ενέργειές του
έμειναν άγνωστες στους τότε πρωτεργάτες
της επανάστασης και μονάχα σήμερα με την
ανάγνωση των αρχείων της Βενετίας έρχονται
στο φως. Η επανάσταση καταστέλλεται «εν τη
γενέσει της» οι Τούρκοι καίουν και
καταστρέφουν Μανιάτικα χωριά.
1663.
Οι Τούρκοι με την βοήθεια του Λυμπεράκη
Γερακάρη κτίζουν το κάστρο της Κελεφάς, που
έγινε η μάστιγα του Οιτύλου. Τον ίδιο χρόνο
οι Γιατριάνοι, Στεφανοπουλιάνοι και οι
Αλευριάνοι στέλνουν επιστολή στον
Φερδινάνδο Μέδικο για ομαδική μετανάστευση.
1664-1667.
Εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των μεγαλύτερων
οικογενειών του Οιτύλου για τα όμορφα μάτια
της Γιατριανοπούλας Μαρίας, που την έκλεψε
ο αγαπημένος της Μιχάλης Λεμιθάκης
Στεφανόπουλος, ενώ προηγουμένως ο πατέρας
της Διακουμής Μέδικος την είχε
αρραβωνιάσει με τον Λυμπεράκη Γερακάρη (Μαρτυρίες
μόνο από το Χρονικό του παπά-Νικόλα
Στεφανόπουλου από την Κορσική). Ο
Λυμπεράκης με την βοήθεια των Τούρκων του
κάστρου της Κελεφάς εκτελεί 35 Βοιτυλιώτες
οι περισσότεροι Στεφανόπουλοι στην «Χορεύτρια»
που έμεινε Αγιάτικο στο Καμπινάρι.
1670. 9
Νοέμβρη. Οι
Γιατριάνοι στέλνουν μόνοι τους επιστολή
στον συγγενή τους Κοσμά Γ΄ Μέδικο και
γίνονται δεκτοί να πάνε στην Τοσκάνη της
Ιταλίας.
1671.
Μεταναστεύουν 1400 περίπου Γιατριάνοι με τις
συντροφίες τους και με 3 ιερείς.
1675.
Μεταναστεύουν 1500 περίπου Στεφανόπουλοι με
τις συντροφίες τους και μερικούς
Γιατριάνους, με τους ιερείς τους και τον
επίσκοπο Μαϊνης Παρθένιο Καλακανδή για την
Κορσική. Έκτοτε
το Οίτυλο παίρνει την κατιούσα ένας γαμπρός
Γιατριάνικος ο Μαυρομιχάλης, μεγαλώνει με
την γενιά του στο Λιμένι και θα βάλουν σκοπό
να θάψουν εντελώς το γηραιό Οίτυλο.
1770.
Τότε έγινε η τελευταία συγκέντρωση όλων των
Μανιατών στην Ρούγα «Σπιάτσα», για την
αποτίναξη του ζυγού των Ελλήνων με
πρωτεργάτη τον Γιατριάνο επίσκοπο Μαϊνης
Δανιήλ Ντεκούλο Μιχελή. Στον Καραβοστάσι
ήταν αραγμένα 7 Ρώσικα καράβια. Στην
συγκέντρωση ο Ιωάννης Κούτρου Μαυρομιχάλης
ή Σκυλογιάννης σήκωσε παλικαρίσια το
ανάστημά του στους Ορλόφ και έγινε ο
Διοικητής της Δυτικής Λεγεώνας. Δυστυχώς
και εκείνη η επανάσταση απέτυχε.
1821.
Στην μεγάλη επανάσταση το Οίτυλο ανέδειξε
τον ανιδιοτελή ήρωα Ηλία Τσαλαφατίνο από
την παλιά πολεμική γενιά των
Λαβουρεντιάνων που έγραψε σελίδες δόξας σε
πολλές μάχες της επαναστατημένης πατρίδας,
πάντοτε κάτω από τις διαταγές του
Μαυρομιχάλη.
Μετά την
απελευθέρωση το Οίτυλο κράτησε για λίγο τα
πρωτεία πολιτικά και θρησκευτικά, όμως οι
πονηροί Μαυρομιχαλαίοι κατάφεραν να τα
μεταφέρουν σιγά-σιγά με διατάγματα του
Όθωνα άλλα στην Αρεόπολη, άλλα στο Γύθειο
και άλλα στη Μεσσηνία. Το Οίτυλο όμως ζει
ακόμη και σήμερα με την ένδοξη ιστορία του
και είναι ζωντανό πνευματικό μουσείο στην
καρδιά της Μάνης, γιατί γνωρίζει ότι το
όνομα της Μάνης, την λευτεριά της και την
αρχαιοελληνική καταγωγή της τα οφείλει σ’
αυτό, που έγινε φραγμός σε κάθε λογής
ξενόφερτη λαίλαπα.