Λαζαρόνυφη λέγεται, γιατί ο πεθερός της είχε το όνομα Λάζαρος. Λέγεται Λαζαρόνυφη και κάθε σύζυγος ανθρώπου που ανήκει στην οικογένεια Λαζαράκου ως συνώνυμο του συνηθέστερου Λαζαριάνιζα.

Το περιεχόμενο του μοιρολογιού οδηγεί στο συμπέρασμα ότι θρηνούσα και θρηνουμένη ανήκουν στην ίδια πατριά, ίσως αδελφές και ο πρώην δήμαρχος στενός συγγενής τους. Ο Λυκουριάνικος γαμπρός συνδέεται με πράξη, που οδήγησε την πατριά της θρηνούσης σε ταπείνωση. Υπενθυμίζουμε ότι η Μανιάτισσα και μετά το γάμο της ανήκει στην πατριά του πατέρα της από την οποίαν και δια βίου προστατεύεται. Αμείωτο διατηρείται το ενδιαφέρον της για την υλική και ηθική δύναμη της πατριάς της.

Μωρή καμπάνα ρουσικιά¹
και τράπεζα βασιλικιά,
όπου ν’ αγιάσει ο κύρη ζου
κ' η μάννα που ζ' εγέννησε.

Εζούνοσου το δησαυρό²
κ' έβγαινες μεταβατικό,
δάνειζες τη φτωχολογιά
όλο φλουρί και μάλαμα.

Η σκούνα μας αναχωρά,
με δίχως να 'χει συρμαγιά,
φεύγει μ’ ενάντιον καιρό
και βάνει τα πανιά σταυρό³.

Αγροίκα Λαζαρόνυφη,
άιντε να πάεις το Λαύριο⁴
στο Αϊ Θόδωρο να μπεις,
τον πρώη⁵ Δήμαρχο⁶ να βρεις
πες του αν άφηκε χαρτί,
να τρέχ' η Λαζαρόνυφη
σε θάλασσες και σε στε^ιρ^ιά
και στου Λεβάντε τα νησιά⁷,
πες του ζυγώνει εκλογή,
κάρπη να 6άλομε κ’ εμείς.

Ήταν αστάκυα τη γενιάς⁸
εμένα οι γι αθρώποι⁹ μου,
μα τώρα καταντήσασι
όλο κοπρέα και φουσκί
κι όγοιος μπορεί τουςε πατεί
κι αν κάμει ποταμοσουρμό,
θν τουςε πάρει ο ποταμός.
Μ' άλλος δε φταίει τίποτα
ο Λυκουργιάνικος γαμπρός
και ο Χρυσοσυμπέθρος.