Του Ντόναλντ-Γεωργίου Μακφαίηλ

Η παγκοσμιοποίηση περνάει αναγκαστικά από την υψηλή και ειδικότερα την ψηφιακή τεχνολογία που έχει πια εισβάλει σε κάθε τομέα της ζωής μας. Εκατομμύρια χρηστών σε όλο τον κόσμο, το βιώνουν καθημερινά. Μέσα από το αχανές σύμπλεγμα αλληλοσυμπληρούμενων διεθνών δικτύων μπορούμε με μόνο "όχημα" τον υπολογιστή μας να επικοινωνήσουμε με άλλους ανθρώπους, να ενημερωθούμε, να μορφωθούμε, να ψυχαγωγηθούμε, να πληροφορηθούμε.

Κάνοντας "πλοήγηση" μέσα στο διαδίκτυο βρίσκουμε μία πολύ ενδιαφέρουσα ενότητα με τίτλο Ellis Island, στη διεύθυνση www.ellisisland.org Σε αυτό το άρθρο κάνουμε μια "βουτιά" στο πολύ πλούσιο υλικό του site αυτού, και ανακαλύπτοντας τις πληροφορίες που μπορούμε να αντλήσου με κάνουμε μία μικρή έρευνα για τους Οιτυλιώτες που μετανάστευσαν προς Αμερική μεταξύ των ετών 1892 και 1924. θα επανερχόμαστε με έρευνες για τους μετανάστες (της ίδιας περιόδου) των άλλων χωριών της Μάνης.

ΣΥΝΘΗΚΕΣ
Από το 1896 έως το 1921, μετανάστευσαν από την Ελλάδα πάνω από 400.000 κάτοικοι. Η χρόνια δυσπραγία που ταλάνιζε τον αγροτικό κυρίως πληθυσμό, οι σιτοδείες, οι αγροτικές καταστροφές, η κακοδιοίκηση, η ανασφάλεια, οι συχνές επιστρατεύσεις, η θλίψη από τον χαμένο πόλεμο της Θεσσαλίας και αργότερα τα προβλήματα από τα απανωτά κύματα προσφύγων της Μικράς Ασίας, ανάγκασαν χιλιάδες Έλληνες να πάρουν το πλοίο της ξενιτιάς. Φεύγουν κυνηγημένοι από την ανέχεια με τον καημό της πατρίδας στην καρδιά και την πίστη πως στο Νέο Κόσμο τα πράγματα θα αλλάξουν και έτσι θα ξεχρεώσουν το σπίτι, θα παντρέψουν τις αδελφές θα βοηθήσουν τους γονείς τους, τις οικογένειες τους και το χωριό τους. Ελπίζουν ότι σε μερικά χρόνια θα επιστρέψουν τιμημένοι και εφοδιασμένοι για μια καλύτερη ζωή.

Αν κρίνουμε από τις "φρικτές" συνθήκες δια βίωσης κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, στα μεταναστευτικά υπερωκεάνια, ιδιαίτερα εκείνα της πρώτης περιόδου (1907-1937), οι μετανάστες θεωρούνταν "φορτίο". Αρκεί να σκεφτούμε ότι πλοία μόλις 5-6 χιλιάδων τόνων, μετέφεραν 1.200-1.300 επιβάτες, σε ταξίδια που συχνά ξεπερνούσαν τις 20-22 ημέρες. Οι δοκιμασίες των φτωχών μεταναστών οι οποίοι ελάχιστα νοιάζονταν για ανέσεις, που ποτέ άλλωστε δεν είχαν γευτεί, άρχιζαν πολύ πριν το ταξίδι. Οι περισσότεροι αγνοούσαν τις μεγάλες δυσκολίες που τους περίμεναν στο Νέο Κόσμο, τον οποίο εκατοντάδες μεσίτες μετανάστευσης (επάγγελμα που ανθούσε τα χρόνια εκείνα), παρουσίαζαν ως νέα Γη της Επαγγελίας. Με την ελπίδα λοιπόν ότι στην ξένη χώρα θα αποκτήσουν ότι χρειάζονται για να επιστρέψουν εφοδιασμένοι για μια καλύτερη ζωή, αγωνίζονταν να πάρουν την πολυπόθητη άδεια μετανάστευσης για την Αμερική, τόπο απαγορευμένο για παράδειγμα σε όσους υπέφεραν από τραχώματα (διαδεδομένη νόσο την εποχή εκείνη). Όσοι τα κατάφερναν, πριν την επιβίβαση στο πλοίο, υποβάλλονταν σε ξεψείριασμα και εμβολιασμό.

Η αναχώρηση τους γινόταν σε ατμόσφαιρα πανηγυρική, με την μπάντα του δήμου να παίζει στο λιμάνι του Πειραιά, τα βαπόρια να σφυρίζουν και τα μαντήλια να ανεμίζουν στα σημαιοστόλιστα πλοία και στην αποβάθρα, καθώς ανταλλάσσονταν οι τελευταίοι χαιρετισμοί. Έπειτα άρχιζαν τα βάσανα. Οι μετανάστες "πακετάρονταν" κυριολεκτικά στους χώρους κάτω από το κυρίως κατάστρωμα σε απελπιστικά στενούς χώρους. Τα υποφράγματα αυτά καθορίζονταν μόνο την τελευταία μέρα πριν από τον κατάπλου. Από την πρώτη κιόλας ημέρα, η πολυκοσμία, οι αναθυμιάσεις των εμετών, η απόπνοια των σωμάτων των επιβατών και η έλλειψη στοιχειώδους καθαριότητας έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική.

Τα διάφορα κράτη άργησαν να θεσπίσουν διατάξεις για τη σωστή μεταφορά των επιβατών, με αποτέλεσμα οι ατμοπλοϊκές εταιρίες που εκμεταλλεύονταν τα υπερωκεάνια να "οργιάζουν" εις βάρος των ατυχών μεταναστών. Ένας αμερικανικός νόμος που ψηφίστηκε το 1882 και σκοπό είχε να προστατεύσει κυρίως τους επιβάτες της τρίτης θέσης, προέβλεπε ότι κάθε επιβάτης δεν μπορούσε να έχει στη διάθεσή του λιγότερα από 100 κυβικά πόδια (2,83 κυβ. μέτρα) ή αν έμενε σε χώρο κάτω από δύο καταστρώματα, 120 κυβ. πόδια (3,40 κυβ. μέτρα). Δύο παιδιά κάτω από οκτώ ετών υπολογίζονταν για ένας επιβάτης. Αν ο ισχνός αυτός χώρος δεν διατίθονταν, ο πλοίαρχος του πλοίου έπρεπε να πληρώσει πρόστιμο πενήντα δολαρίων για κάθε επιβάτη. Σημειώνουμε ότι ποτέ δεν έγινε σχετικός έλεγχος από τις αρμόδιες αρχές και πουθενά δεν αναφέρεται να επιβλήθηκε ποτέ σχετικό πρόστιμο.

Οι χώροι της τρίτης θέσης ήταν κυριολεκτικά "πακεταρισμένοι" με σειρές από σιδερένια ή ξύλινα διώροφα κρεβάτια. Κάθε κρεβάτι είχε έξι πόδια (1,88 μέτρα) μάκρος και δύο πόδια (0,61 μέτρα) πλάτος, με μόνο 30 Ίντσες (0,762 μ.) ύψος ανάμεσα στα κρεβάτια για κάθε επιβάτη, δηλαδή αντιστοιχούσαν συνολικά τριάντα κυβικά πόδια (0,84 κυβ. μ.) έχοντας τις διαστάσεις από δύο... φέρετρα. Στο κλειστοφοβικό αυτό διπλό "φέρετρο", ο μετανάστης έπρεπε να περάσει όλες του τις ώρες, μέρα ή νύχτα" εκεί να ζει, να κοιμάται, να ησυχάζει, ή να ντύνεται. Δεν υπήρχαν καρέκλες ή σκαμνιά, ούτε τραπέζι. Οι αποσκευές, τα ρούχα, τα σκεύη του φαγητού και όλα τα υπάρχοντα του, αν σκεφθούμε μάλιστα ότι πολλοί μετακόμιζαν για πάντα, έπρεπε να βολευτούν κατά κάποιο τρόπο ανάμεσα στα στενά αυτά κρεβάτια.

Ο διαχωρισμός των γυναικών επιβατών ήταν αδύνατος. Στην προσπάθεια τους για κάποια απομόνωση οι γυναίκες κρεμούσαν τα ρούχα τους γύρω από τα κρεβάτια τους προκειμένου να δημιουργήσουν κάποιο υποτυπώδες παραπέτασμα. Συνήθως, δεν πολυενοχλούνταν από τους άνδρες συνεπιβάτες τους, όσο από τους άνδρες του πληρώματος που συχνοπερνούσαν από τα γυναικεία διαμερίσματα. Η περιέργειά τους έφτανε συχνά έως την παρενόχληση. Ιδιαίτερα υποφέρανε οι ασυνόδευτες γυναίκες της τρίτης θέσεως. Δεν υπήρχαν γυναίκες θαλαμηπόλοι. Οι μοναδικές γυναίκες του πληρώματος στην τρίτη θέση ήταν μόνο δύο νοσοκόμες.

Για τον εξαερισμό των χώρων, ο νόμος του 1882 προέβλεπε δύο ανεμοδόχους των 12 ιντσών (0,30 μ.), για κάθε πενήντα επιβάτες. Οι ανεμοδόχοι αυτοί, ανεπαρκείς και σε ομαλές καταστάσεις, καταλήγανε στο κύριο κατάστρωμα, που συνήθως απείχε πολύ λίγο από την επιφάνεια της θάλασσας, με αποτέλεσμα να μπάζουν νερά. Αναπόφευκτα, στις χειμωνιάτικες, κυρίως, φουρτούνες, οι επιβάτες της τρίτης θέσεως δέχονταν καταιονισμούς από παγωμένα νερά του ωκεανού. Όσον αφορά τα λουτρά, μεταξύ των θέσεων όπου βρίσκονταν και των διαμερισμάτων, μεσολαβούσαν ανεμόδαρτα ανοιχτά καταστρώματα.

Οι καταιονιστήρες ήταν κοινοί κατά κα νόνα για άνδρες και γυναίκες, περιείχαν θαλασσινό νερό και ήταν σιδερένιες καμπίνες περίπου 2χ2,75μ. Περιττό να πούμε ότι σπάνια οι επιβάτες έκαναν χρήση αυτών. Στους ίδιους χώρους ήταν τοποθετημένες οι λεκάνες για το πλύσιμο των πιάτων και οι διπλές σειρές για το πλύσιμο των ρούχων, χωρίς βέβαια σαπούνι ή πετσέτες και με κρύο αλμυρό νερό. Το ζεστό νερό ήταν πολυτέλεια και όταν υπήρχε χρησιμοποιόταν για το πλύσιμο των χεριών, του προσώπου και των μαλλιών. Το δάπεδο γύρω ήταν συνεχώς πλημμυρισμένο, σφουγγαριζόταν και απολυμαινόταν βιαστικά μόνον το τελευταίο πρωί του ταξιδιού, λόγω της αναμενόμενης επιθεώρησης του γραφείου της Δημόσιας Υγείας.

Ο νόμος προέβλεπε καθημερινή ιατρική επίσκεψη στη διάρκεια του ταξιδιού. Οι μετανάστες θα έπρεπε να μπαίνουν στη γραμμή και να περάσουν από τους γιατρούς του πλοίου. Ο κανονισμός δεν εφαρμόσθηκε ποτέ. Η καθημερινή επιθεώρηση επιβεβαιώνονταν από ειδικές κάρτες που έπρεπε να τρυπηθούν από τον εποπτεύοντα γιατρό. Συνήθως όμως, τις κάρτες τρυπούσε έξι-επτά φορές σε κάθε επίσκεψη, κάποιος "εξυπηρετικός θαλαμηπόλος", για να μην στέκονται όλοι οι μετανάστες κάθε φορά στην ουρά, πράγμα που βόλευε τόσο τους ίδιους όσο και τους γιατρούς. Σε κάθε επιβάτη δινόταν με την επιβίβαση του στο πλοίο ένα κουτάλι, ένα πιρούνι και μία τενεκεδένια καραβάνα. Όταν αναγγελλόταν το πρωινό, συνήθως στις επτά παρά τέταρτο, όλοι στριμώχνονταν στο χώρο της διανομής καθώς δεν υπήρχε ειδική τραπεζαρία παρά μονάχα ένας χώρος σε κάποια άκρη με λίγα τραπέζια και μερικούς πάγκους, όπου συνήθως κάθονταν οι γυναίκες και τα παιδιά.

Οι άνδρες έπρεπε να περάσουν από τους πάγκους του σερβιρίσματος, κρατώντας τις καραβάνες και μετά να βρουν κάποιο χώρο για να φάνε ή να βγουν στο ανοιχτό κατάστρωμα. Οι γυναίκες-επιβάτες τότε βρίσκανε την ευκαιρία να ντυθούν, καθώς άδειαζαν τα διαμερίσματα πριν από το πρωινό, με αποτέλεσμα να φθάνουν αργά ή να μην προλαβαίνουν καθόλου τη διανομή. Στις ρεκλάμες των πρακτορείων που εκδίδανε τα εισιτήρια, το φαγητό περιγραφόταν ως υγιεινό και θρεπτικό. Στην πραγματικότητα όμως, ήταν τόσο κακομαγειρεμένο που σχεδόν δεν τρώγονταν. Συνήθως το μισό φαγητό που ετοιμάζονταν για τους μετανάστες κατέληγε τροφή για τα ψάρια του ωκεανού. Οι επιβάτες μπορούσαν να αγοράσουν από την καντίνα του θαλαμηπόλου κάτι για να συμπληρώσουν το φαγητό τους, πράγμα που έκανε την ποιότητα του φαγητού χειρότερη, προκειμένου να αυξηθεί ο τζίρος της καντίνας. Μοναδική εξαίρεση σε ολόκληρο το ταξίδι, αποτελούσε το τελευταίο πριν από την άφιξη δείπνο, που μπορούσε να περιλαμβάνει λιχουδιές όπως... τηγανιτές πατάτες.

Το αποχαιρετιστήριο αυτό δείπνο σκοπό είχε να δώσει έναν τόνο ευχαρίστησης στην αυριανή άφιξη και επιθεώρηση από τις υγειονομικές αρχές. Στην είσοδο ακριβώς των εκβολών του ποταμού Hudson μόλις μέσα από τα Narrows, στο Clifton, του Staten Island ήταν η "Καραντίνα", ο δημόσιος υγειονομικός σταθμός ελέγχου. Καθώς το πλοίο αγκυροβολούσε εκεί, το περικύκλωνε ένας στολίσκος από μικρά πλοία. Οι άνδρες της υπηρεσίας Αλλοδαπών και της Δημόσιας Υγείας, ανέβαιναν στο πλοίο και περνούσαν γρήγορα από τους χώρους της πρώτης και της δεύτερης θέσεως σε μια βιαστική επιθεώρηση των επιβατών των θέσεων αυτών. Στη συνέχεια κατέβαιναν στα... ευώδη διαμερίσματα, όπου βρίσκονταν οι επιβάτες της τρίτης θέσεως για το πιο χρ1ονοβόρο μέρος της δουλειάς τους, προκειμένου να εξετάσουν κάθε επιβάτη. Όταν οι άνθρωποι της Δημόσιας Υγείας κατέβαιναν στη βάρκα τους για να κατευθυνθούν σε άλλα σκάφη, το πλοίο έπαιρνε πάνω την άγκυρα και μέσα από τους καπνούς των ρυμουλκών που το τραβούσαν κατευθύνονταν σιγά - σιγά προς το λιμάνι της Νέας Υόρκης.

Περνώντας κοντά από το άγαλμα της Ελευθερίας κατέληγε σε έναν από τους "ντόκους" στο Μανχάταν ή απέναντι στο Χομπόκεν. Εκεί αποβιβάζονταν οι επιβάτες της πρώτης και δεύτερης θέσεως και ξεφορτώνονταν οι αποσκευές τους για να περάσουν από τον τελωνειακό έλεγχο. Όταν αυτός τελείωνε οι επιβάτες παραδίδανε τις αποσκευές τους στους πρόθυμους μεταφορείς του σιδηροδρόμου και χάνονταν στο πολύβουο Μανχάταν. Η μέρα όμως των μεταναστών μόλις άρχιζε. Ύστερα από μια ατελείωτη αναμονή στο πλοίο προκειμένου να τελειώσουν οι έλεγχοι, άρχιζαν να κατεβαίνουν επί τέλους τη σκάλα του πλοίου, φορτωμένοι με τις αποσκευές τους. Η διαφορά ήταν καταφανής, ενώ οι επιβάτες των άλλων θέσεων που είχαν παραδώσει όλες τις αποσκευές τους στους αχθοφόρους, καθώς γύριζαν στον τόπο τους ύστερα από λίγων εβδομάδων απουσία μπορούσαν να στείλουν τα ογκώδη μπαούλα τους κατευθείαν στον προορισμό τους, οι μετανάστες που έρχονταν για μόνιμη εγκατάσταση έπρεπε να κουβαλήσουν ότι είχαν και δεν είχαν μόνοι τους.

Έτσι παραφορτωμένοι κατευθύνονταν στις βάρκες της Υπηρεσίας Αλλοδαπών που τους περίμεναν για να τους μεταφέρουν στο περίφημο Ellis Island γνωστό στους Έλληνες μετανάστες ως "Καστιγκάρι" (Από το Castle Garden). Εκεί μέσα στις πολύβουες στοές του γραφείου απογραφής, οι μετανάστες υποβάλλονταν στην τελική δοκιμασία. Οι περισσότεροι περνούσαν τον έλεγχο και ξεχνούσαν τις ταλαιπωρίες του ταξιδιού. Ομως κάθε άρρωστος ή ανισόρροπος υποχρεωνόταν να γυρίσει στο πλοίο και παραδινόταν στην ατμοπλοϊκή εταιρία για επαναπατρισμό. Αγρυπνοι επιθεωρητές της Υπηρεσίας Αλλοδαπών μόλις παρατηρούσαν κάποιον ύποπτο, καθώς οι μετανάστες αποβιβάζονταν από τις βάρκες, σημείωναν πάνω στην κάρτα τους κάποιο κωδικό σήμα, προκειμένου να τον προσέξουν ιδιαίτερα οι γιατροί.

Αυτοί οι άτυχοι άθλιοι έπρεπε να επιστρέψουν στο λιμάνι της επιβίβασης τους με έξοδα της εταιρίας, γεγονός που τις έκανε προσεκτικές στην επιλογή των επιβατών. Μεγαλύτερο βάρος για τις εταιρίες ήταν οι λαθρομετανάστες, αφού για καθένα που ανακάλυπταν και συλλάμβαναν οι αρχές, πλήρωναν πρόστιμο χίλια δολάρια. Οι μετανάστες, ύστερα από τις ατελείωτες αυτές ταλαιπωρίες πατούσαν επιτέλους το έδαφος της νέας Γης της Επαγγελίας, όπου άλλου είδους περιπέτειες άρχιζαν γι' αυτούς.

ΙΝΤΕRΝΕΤ και ΕΡΕΥΝΑ
Σήμερα, εμείς οι σύγχρονοι, έχουμε τη δυνατότητα μέσω του διαδικτύου να καθόμαστε άνετα στο κάθισμα μας και να βρίσκουμε λεπτομέρειες των μεταναστών που καταγράφηκαν τις ώρες της αποβίβασης τους στο Ellis Island, λίγες ώρες προτού τους "ρουφήξει" η Νέα Γη. Εκμεταλλευόμενοι την τεχνολογία μπαίνουμε στο www.ellisisland.org, και μέσω οδηγιών ζητάμε το επώνυμο SOTIRAKOS (Σωτηράκος). Στην οθόνη μας εμφανίζονται 37 διαφορετικοί Σωτηράκος γραμμένοι όπως τους δακτυλογραφήσαμε ή με ελαφρά παραλλαγή (Π.χ., SOTIRAKOS, SOTIRACOS, SOTERAKOS, κ.λ.π.). Έχοντας στόχο να βρούμε εκείνον που κατάγεται από το Οίτυλο, τον βρίσκουμε εύκολα και ζητάμε περισσότερες λεπτομέρειες για αυτόν. Στην οθόνη μας παρουσιάζεται μία περίληψη των στοιχείων του (θα τα περιγράψουμε αναλυτικά πιο κάτω) καθώς επίσης και ένας πίνακας επιλογής άλλων πληροφοριών σχετικά με τον επιβάτη που έφθασε στη Νέα Υόρκη π.χ. Πλοίο, περιγραφή πλοίου, απεικόνιση κατάστασης αποβίβασης κ.λ.π..

Επιλέγουμε την κατάσταση αποβίβασης και κάνοντας τους ανάλογους χειρισμούς με το πληκτρολόγιο μας, έχουμε μπροστά μας μία τεράστια χειρόγραφη κατάσταση αποβίβασης με 30 περίπου επιβάτες. Αυτή η σελίδα μαζί με πολλές άλλες αποτελούν όλους τους επιβάτες που μετέφερε το πλοίο. Πάνω σε αυτή τη σελίδα θα επιχειρήσουμε μία μεγαλύτερη ανάλυση, πάνω στον Σωτηράκο.

Ημερομηνία άφιξης πλοίου στη Νέα Υόρκη 28 Απριλίου 1910
Πλοίο ΠΑΤΡΙΣ - (Το πλοίο Πατρίς ναυπηγήθηκε το 1909 στην Αγγλία, η ταχύτητα του έφθανε τους 14 κόμβους και μπορούσε να μεταφέρει 1420 επιβάτες στη δεύτερη θέση και 1300 στην Τρίτη. Το 1913 μετατράπηκε σε πλωτό νοσοκομείο ενώ το 1920 πουλήθηκε σε Γαλλική εταιρεία. Το 1939 δια λύθηκε στο Χογκ Κογκ)

Επώνυμο SOTIRAKOS (Σωτηράκος)
Όνομα DEMETRIUS (Ηλικία 47
Φύλλο Αρρεν
Οικογενειακή κατάσταση Παντρεμένος
Επάγγελμα Εργάτης
Μπορεί να διαβάσει; Όχι
Μπορεί να γράψει; Όχι
Υπηκοότητα Ελληνική
Μέρος μόνιμης κατοικίας ETYLON (Οίτυλο)
Όνομα και διεύθυνση πλησιέστερου συγγενή στη χώρα από όπου ήρθε Η γυναίκα του Γεωργίτσα Σωτηράκου στο Οίτυλο.
Τελικός προορισμός, πολιτεία MASS (Μασαχουσέτη), πόλη PEABODY
Είχε εισιτήριο; Ναι
Ποιος πλήρωσε το εισιτήριο του; Ο ίδιος
Πόσα χρήματα έχει μαζί του; $65

- Ο οδηγός του μετανάστου" που δημοσιεύτηκε το 1910 έγραφε: Ο βίος εν Νέα Υόρκη είνε αρκούντως πολυδάπανος. Αν ο μετανάστης μείνη ημέρας τινάς άνεργος ενταύθα και δεν έχει συγγενείς ή φίλους, οι οποίοι να δαπανώσι δι αυτόν, οφείλει να υπολογίζη έν τουλάχιστον δολλάριον καθ' ημέραν δια τροφήν και κατοικίαν, ήτοι πέντε περίπου φράγκα. Και ταύτα αν τρώγη εις τα ελληνικά μικροεστιατόρια και αποφεύγη τα ποτά και τα κεράσματα. Οιονδήποτε ποτόν στοιχίζει το ολιγότερον 5 σεντς, ήτοι 25 λεπτά. Καλόν θα είνε ο μετανάστης να προσπαθή να μη μείνη μακρόν χρόνον εν Νέα Υόρκη, αλλά να διευθύνεται εις το εσωτερικόν. Η επιτυχία εν ταις μεγαλουπόλεσιν είνε πολύ δύσκολος.)

Έχει ξαναέρθει ποτέ στην Αμερική; Όχι
Θα πάει σε συγγενείς ή φίλους του; εάν ναι σε ποιον και ποια είναι η διεύθυνση του; Ναι, στον ανιψιό του JOHN DECOULOS (Ιωάννης Δεκούλος), στη διεύθυνση 28 Wollis Str, Peabody Mass.
Είναι πολυγαμικός; Όχι
Είναι αναρχικός; Όχι
Γενική υγεία. Καλή
Ύψος 5 πόδια και 6 ίντσες
Χρώμα Καστανό
Χρώμα μαλλιών Γκρι
Χρώμα ματιών Μπλε
Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά Κανένα
Χώρα από όπου ήρθε Ελλάδα
Μέρος από όπου ήρθε Οίτυλο

Στην ίδια κατάσταση των 30 περίπου ονομάτων υπάρχουν και οι εξής άλλοι επιβάτες από Οίτυλο. ZAROULI ARETI (Ζαρούλη-Ζαρουλέα) 40 ετών, παντρεμένη
ZAROULIS KYRIACOULIS 18 ετών, ανύπαντρος
ZAROULI AGGELIKI 22 ετών ανύπαντρη
DECOULOS POTISSA (Δεκούλου Ποτίτσα) 22 ετών παντρεμένη
SAFIOLIS STAVROS 16 ετών, ανύπαντρος
SAFIOLIS DEMETRIUS 32 ετών, ανύπαντρος.

Και βέβαια υπάρχουν πολλοί άλλοι Οιτυλιώτες στις υπόλοιπες σελίδες του βιβλίου αποβίβασης.

Στην έρευνα αυτή για τους Οιτυλιώτες, με βοήθησε πολύ και ο Μιχάλης Μπατσινίλας (ειδικός πάνω σε θέματα περί Οιτύλου) τον οποίο ευχαριστούμε πολύ. Ο ίδιος, διαθέτει κατάσταση πλοίων και λιμάνια που επιβιβάστηκαν κατά καιρούς όλοι οι Οιτυλιώτες (1892-1924).