Αρχική Ιστορία Δήμοι - Χωριά Ήθη - Έθιμα Μοιρολόγια Ποίηση Απόδημοι Αρχιτεκτονική
Εκκλησίες Κάστρα Ταΰγετος Χλωρίδα Πανίδα Σπήλαια Προϊόντα Άρωμα Μάνης
Δημιουργοί Απόψεις Εκδρομές Σύλλογοι Σύνδεσμοι Wallpaper Περιεχόμενα Βιβλιογραφία

 

Προηγούμενη

Επικοινωνία

Γιώργος Κολόζης: Ο ποιητής της εικόνας

του Γιάννη Ντρενογιάννη

kol.gif (151864 bytes)Πολλά κοσμητικά επίθετα θα μπορούσα να αποδώσω σε έναν από τους σημαντικότερους ντοκιμαντερίστες της Ελλάδας. Για τον Γιώργο Κολόζη όμως, θα διαλέξω μονάχα ένα ουσιαστικό: ποίηση. Τα πλάνα που καταγράφει σε φιλμ, εδώ και μερικές δεκαετίες, έχουν πάντα μέσα τους ποίηση και σε κάνουν από μόνα τους να ταξιδεύεις.

«Έχουν χαθεί οι περισσότεροι αυθεντικοί, χαρακτηριστικοί τύποι που υπήρχαν στα απομονωμένα μέρη. Ακόμα και τα πανηγύρια δεν είναι ίδια πια. Είναι περισσότερο φολκλόρ, με απούσα την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό. Η Ελλάδα μας όμως παραμένει όμορφη!», λέει ο ντοκιμαντερίστας Γιώργος Κολόζης. Κάτω, με την πρώτη του κουρδιστή κάμερα 16 χιλιοστών στο προσωπικό του ψηφιακό στούντιο του 21ου αιώνα

Κρυμμένος συνήθως πίσω από μια κάμερα ή τις οθόνες του μοντάζ, ο Γιώργος δεν είναι από τους ανθρώπους εκείνους που μπορείς να συναντήσεις εύκολα. Το σπίτι του απέχει μερικά τετράγωνα από το δικό μου, αλλά τα ραντεβού μας τα δίνουμε σε ξεχασμένα χωριά, σε βουνοκορφές ή ποτάμια. Μοιραζόμαστε ένα πάθος και πνίγουμε τον καημό μας σε μια δαχτυλήθρα τσίπουρο. Ξέρω πως για μένα ο Γιώργος Κολόζης είναι ένας μεγάλος «δάσκαλος» και εκείνος χαίρεται γιατί αγαπώ την Ελλάδα το ίδιο δυνατά. Γεννήθηκε στην Αθήνα στα 1953, αλλά η καταγωγή του είναι από τη Μάνη.

«Τα παιδικά μου καλοκαίρια τα πέρασα σ' ένα χωριό κοντά στη χαράδρα της Κοσκάρακας. Δεν είχαμε ηλεκτρικό ρεύμα, κουβαλούσαμε νερό με τα σταμνιά, κυκλοφορούσαμε με τα πόδια, με μουλάρια και γαϊδούρια, οι άνθρωποι του χωριού ήταν αγρίμια... αυτό το πράγμα με χρωμάτισε σε όλη μου την ζωή. Παρά το γεγονός ότι σπούδασα πολιτικές και οικονομικές επιστήμες, το όνειρό μου από μικρός ήταν να κάνω ντοκιμαντέρ. Το έλεγα στους φίλους μου κι εκείνοι με κορόϊδευαν. Έβγαλα τη "Μεγάλη του Γένους Σχολή", του Σταυράκου δηλαδή (γέλια...), και κατ' ευθείαν μπήκα στον κινηματογράφο δουλεύοντας το 1975 στην Finos Film που ήταν στα τελευταία της, αλλά ως βοηθός οπερατέρ σε ταινίες του Καραγιάννη. Όταν κάποια στιγμή είπα πως θέλω να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για τα ελληνικά βουνά, από παντού άκουγα ότι "δεν γίνονται αυτά τα πράγματα!". Παράτησα τη δουλειά, κλείστηκα στον εαυτό μου για 1 χρόνο, έψαξα, διάβασα, περπάτησα με φίλους ορειβάτες και ταξίδεψα πολύ. Αποφάσισα να χρηματοδοτήσω το πρώτο μου ντοκιμαντέρ, πήρα μια κουρδιστή Bolex 16mm και με τα χίλια ζόρια - δεν υπήρχε μία - κατάφερα να ολοκληρώσω τις "Δρακόλιμνες της Πίνδου". Δεν είχα χρήματα ούτε για να κάνω αντίγραφο της ταινίας, οπότε πήρα την κόπια εργασίας και την πήγα στους ιθύνοντες της κρατικής τηλεόρασης. Την επόμενη μέρα ήμουν παραγωγός και αμέσως ξεκίνησα την πρώτη μου σειρά "Τα βουνά της Ελλάδας", που είχε μεγάλη επιτυχία και προβάλλεται ακόμα και σήμερα, παρά τις ατέλειές της».

Του λέω πως για όλους εμάς το όνομά του και οι ταινίες του αποτελούν σημείο αναφοράς για όποιον θέλει να κάνει ντοκιμαντέρ για την Ελλάδα... Εκεί κοκκινίζει και αντιστέκεται:

«Δεν δέχομαι και δεν μ' αρέσει να είμαι σημείο αναφοράς. Όλοι είμαστε κρίκοι μιας αλυσίδας και σε όλα υπάρχει συνέχεια. Πριν από μένα υπήρξαν σπουδαίοι ντοκιμαντερίστες και βέβαια υπάρχουν νεώτεροι πολύ σημαντικοί. Εγώ πιστεύω ότι ήμουν τυχερός, γιατί όποια ιδέα είχα (και έχω), κατάφερνα να την κάνω ταινία. Η πρόκληση στην περιπέτεια της ζωής μου ήταν να κάνω κάτι πριν προλάβει να το κάνει κάποιος άλλος... σκέψου π.χ. ότι στις αρχές της δεκαετίας του '80 έκανα ράφτινγκ σε ποτάμια με την κάμερα... Βέβαια, κοντέψαμε να πνιγούμε πολλές φορές, γιατί ούτε κατάλληλη βάρκα δεν είχαμε! Το να κάνεις ντοκιμαντέρ, θέλει κόπο και πόνο... αλλά όταν είσαι ερωτευμένος δεν λογαριάζεις τίποτε. Ζεις το πάθος σου. Είναι μια δουλειά που θέλει πάθος, θέλει εραστές... γι' αυτό και το σύνθημά μου είναι: "Ζήτω οι ερασιτέχνες"!

Πόσα πράγματα έχουν αλλάξει στην Ελλάδα από τότε μέχρι σήμερα; Πόσο διαφορετικά τα βλέπει μέσα από την κάμερα;

«Πρώτον, εγώ έχω μεγαλώσει... έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε και βλέπω διαφορετικά. Αν σου πω ότι τώρα αισθάνομαι ώριμος για να κάνω ντοκιμαντέρ...Τότε αντιμετωπίζαμε μεγάλες δυσκολίες, περπατούσαμε πολύ, κουβαλούσαμε πολύ, σπρώχναμε το αυτοκίνητο, τραβούσαμε σε φιλμ... σήμερα άσφαλτος, 4x4 αυτοκίνητο, ελαφριές ψηφιακές μηχανές, αλλά... οι άνθρωποι στην ύπαιθρο δεν είναι ίδιοι. Ήταν αληθινοί και πολύ φιλόξενοι και τώρα σε βλέπουν με την κάμερα και νομίζουν ότι είσαι από κανάλι, οπότε βγάζουν όλη την γκρίνια και τα προβλήματά τους. Επίσης έχουν χαθεί οι περισσότεροι αυθεντικοί, χαρακτηριστικοί τύποι που υπήρχαν στα απομονωμένα μέρη. Ακόμα και τα πανηγύρια δεν είναι ίδια πια. Είναι περισσότερο φολκλόρ, με απούσα την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό. Η Ελλάδα μας όμως παραμένει όμορφη!».

Ντοκιμαντέρ, τσίπουρο και κλαρίνο!
Ποιος είναι ο τρόπος για να κάνεις ένα καλό ντοκιμαντέρ σήμερα; Ποια είναι τα όνειρά του έπειτα από τόσα χρόνια; Ο Γιώργος δίνει τις απαντήσεις άμεσα: «Δεν μπορείς να κάνεις σοβαρή δουλειά πηγαίνοντας σε ένα μέρος για πρώτη φορά. Θα ξεγελαστείς εύκολα. Θέλει να έχεις ζήσει τον τόπο, να έχεις διαβάσει πολύ, να ξέρεις τους ανθρώπους που ζουν εκεί. Πιστεύω πως σήμερα δεν υπάρχουν δικαιολογίες για τους νέους που θέλουν να ασχοληθούν. Υπάρχουν οι μικρές ψηφιακές κάμερες... να ξαμοληθούν να καταγράψουν τον νέο αιώνα που μπήκε. Να κάνουν τον σκηνοθέτη, τον οπερατέρ, τον ηχολήπτη, τον ηλεκτρολόγο, τον οδηγό αυτοκινήτου... να είναι ανεξάρτητοι κινηματογραφιστές!».

«Όσο για μένα, άμα καταφέρω και μεγαλώσω και δεν με παίρνουν τα πόδια μου, θα φτιάξω μια μεγάλη ταινία για την Ελλάδα από όλο το υλικό που θα έχω μέχρι εκείνη την στιγμή. Επίσης, θα ήθελα να μάθω να παίζω κλαρίνο - καλά όμως, όχι για πλάκα - και να βράζω το δικό μου τσίπουρο!»

INFO
Η νέα ταινία που ετοιμάζει ο Γιώργος Κολόζης γυρίστηκε στην τελευταία αυθεντική γωνιά της Ελλάδας, στα Άγραφα. Ο τίτλος της είναι «Το πήδημα του Κατσαντώνη και ο μπαρμπα-Λάμπρος». Και οι δύο «ήρωες» είναι υπαρκτοί με απόσταση μερικών αιώνων μεταξύ τους... οπότε καταλαβαίνετε!

ΤΑ ΝΕΑ  (04-10-2002)


Αινείας Τίτος ] Αλέπης Κούλης ] Ανεμοδουράς Στέλιος ] Αραπάκης Πέτρος ] Βαγιακάκος Δικαίος ] Γεννηματάς Γιώργος ] Δασκαλάκης Απ. ] Δεκουλάκος Ηλίας ] [ Κολόζης Γιώργος ] Κουγέας Σωκράτης ] Κουκουλές Φαίδων ] Κουτσιλιέρης Ανάργυρος ] Ξεπαπαδάκος Αντώνης ] Πασαγιάννης Κώστας ] Πασαγιάννης Σπήλιος ] Πολίτης Νικόλαος ] Σερεμετάκη Νάντια ] Σκαλκέας Γρηγόρης ] Σκοπετέας Σταύρος ] Ταβουλαρέας Γιάννης ] Τσιμικάλη Πιπίνα ] Φτέρης Γεώργιος ] Ψαρρέας Ιωάννης ]