Μανιάτης φιλόλογος και ιστορικός που γεννήθηκε στους Δολούς της Έξω Μάνης (νυν Δήμος Αβίας) το 1877 και πέθανε στην Αθήνα το 1966. Φοιτητής ακόμα της φιλολογίας συνδέθηκε με το παλαιογραφικό φροντιστήριο του Σπυρίδωνα Λάμπρου, τον οποίο ο Κουγέας συνόδευσε στις επιστημονικές του αποστολές στο Άγιο Όρος. Σπούδασε φιλολογία στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία. (1904 - 1909). Υπηρέτησε σε σχολεία σαν καθηγητής στη μέση εκπαίδευση ως το 1918, οπότε διορίστηκε καθηγητής της αρχαίας ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Αθήνας, θέση που κράτησε ως το 1947. Από το 1929 έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Τα επιστημονικά δημοσιεύματα του Κουγέα αναφέρονται κυρίως στην επιγραφική, στην παλαιογραφία, στην ιστορία της Μάνης και στη νεοελληνική ιστορία και φιλολογία.

Μεταξύ άλλων δημοσίευσε: «Περί των Μελιγκών του Ταϋγέτου εξ αφορμής βυζαντινής επιγραφής εν Λακωνία» 1950, «Ιστορικαί πηγαί δια την ηγεμονίαν στη Μάνη» 1961, «Ιστορία του Γυθείου», «Η διαθήκη του Γ. Μαυρομιχάλη» 1955, «Ο Μητροπολίτης Ιγνάτιος Μονεμβασίας και Καλαμάτας» 1957, «Ο Ιατρός του Μυστρά Ηλίας Δόξας» 1960, «Τρεις κτητορικαί επιγραφαί Ζαρνάτας» 1965 κ.α.