Η Ελλάδα εκτός από αξιοθέατη είναι και «αξιόγευστη». Σε όλες αυτές τις πολλές «νησίδες», όπου το τοπίο εξακολουθεί να διατηρεί την παρθενικότητά του, εκτός από τη φύση βρίσκει καταφύγιο και η παράδοση.

Και η παράδοση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μεταφορά των ρυθμών της φύσης στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Έτσι οι γευστικές συνήθειες ενός τόπου ερμηνεύουν το τοπίο και ολοκληρώνουν την αίσθηση του ταξιδιώτη.

Ξεκινώντας από την άκρη της στεριανής Ελλάδας, το Ταίναρο, το αδρό τοπίο της Μάνης με τα γυμνά βουνά, τους πύργους και τις παλιές εκκλησίες, συμβαδίζει με τη γεύση του «σίγλινου» ή «σίγκλινο», του παστού χοιρινού.

Έχει κατοχυρωθεί στην ενωμένη Ευρώπη ως τοπικό μανιάτικο προϊόν και κυκλοφορεί και τυποποιημένο. Σίγουρα όμως θα το βρείτε στην Αρεόπολη, στην ταβέρνα του Πέτρου, μαζί με το φρικασέ, που αντί για χόρτα είναι καμωμένο από μίσχους λουλουδιών, και τα κολοκυθάκια γεμιστά.

Πιο πάνω, στη μεσσηνιακή Μάνη, η ταβέρνα «Ο κήπος της Σκαρδαμούλας» στην Καρδαμύλη φημίζεται για τις μελιτζάνες με τέσσερα τυριά στον φούρνο που σερβίρει.

ΝΙΚΟΣ ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ - ΤΟ ΒΗΜΑ (05-01-1997).