Νέες αίθουσες σπηλαίων Διρού Μάνης

Στις νέες αίθουσες του Διρού, σταγόνα-σταγόνα, λεπτό προς λεπτό, το νερό κυλά αδιάκοπα, αφήνοντας πίσω του δαχτυλίδια ασβεστίου που οδηγούν στη γένεση ενός σταλακτίτη. Ελάχιστα σπήλαια στο κόσμο είναι στολισμένα σε τέτοια έκταση, περίπου το 95% των επιφανειών και μάλιστα με σταλακτιτικό υλικό ολοκάθαρο και λαμπερό σαν χιόνι.

Στα νέα τμήματα του σπηλαίου διακρίνουμε αμέτρητες κρυστάλλινες βελόνες, λεπτές σαν τρίχες αλλά μυτερές σαν καρφιά, σκεπάζουν από πάνω ως κάτω τα περάσματα προς το δυτικό άκρο του σπηλαίου. Οι κρυστάλλινες βελόνες που αναπτύσσονται κάθετα στους σταλακτίτες οφείλονται σε κάποια βακτήρια που διαλύουν και ανακρυσταλλώνουν το ανθρακικό ασβέστιο.

Ο Πέτρινος Καταρράκτης, ο μεγαλύτερος σε Ελληνικό σπήλαιο, έχει πλάτος 15 μέτρα και ύψος 8, ενώ εντυπωσιακά είναι τα γαλατένια νερά του από σταλακτίτη, στη δυτική όχθη της Μεγάλης Λίμνης. Στη Γαλάζια Λιμνούλα υπάρχουν Γαλάζιοι αραγωνίτες νεφροειδούς μορφής, που είναι σπανιότατοι στα σπήλαια και καλύπτει το πυθμένα της. Οι κρύσταλλοι αυτοί είναι τόσο ασταθείς, ώστε όταν εκτεθούν στον αέρα, το καλοκαίρι που το νερό υποχωρεί, γρήγορα μεταπίτουν από το ρομβικό στο τριγωνικό σύστημα, δίνοντας κρυστάλλους ασβεστίτη.

Με ολόλευκους πλοκάμους σαν Μέδουσα ο σπάνιος σταλακτιτικός δίσκος και η μεγάλη γαλαρία με τη λίμνη και το χερσαίο τμήμα, απαιτούν τη προσοχή μας, ενώ οι κόκκινοι σταλακτίτες που μοιάζουν να αιμορραγούν, οφείλουν το χρώμα τους σε ορυκτά του πετρώματος, όπως ο αιματίτης ή ο καολίνης.

Οι παραπετασματοειδείς σταλακτίτες προσφέρουν εντυπωσιακό θέαμα σε πολλές γωνιές του σπηλαίου. Σε αντίθεση με τις κυλινδρικές μορφές όπου η σταγόνα περνά μέσα από το κοίλο εσωτερικό τους, στους σχηματισμούς αυτούς το νερό κυλά πάντα εξωτερικά εναποθέτοντας στην επιφάνειά τους λεπτές στρώσεις ανθρακικού ασβεστίου.

Στη δεύτερη Λίμνη βλέπουμε ένα σμήνος πέτρινων νυχτερίδων να κρέμονται από την οροφή. Πρόκειται για ιδιόμορφους σταλακτίτες που ξεκίνησαν με τη γνωστή κυλινδρική μορφή, όμως αργότερα εξελίχθηκαν σε παραπετασματοειδείς, όταν η εσωτερική τους οπή έφραξε από αποθέσεις κρυστάλλων και το νερό άρχισε να κυλά επιφανειακά.

Σταλαγμιτικές κολόνες ύψους οκτώ μέτρων στέκουν εδώ και αιώνες σαν μαρμάρινοι κίονες αρχαίου ναού και οι μεγαλοπρεπείς αίθουσες ύψους 25μ. με ένα λαβύρινθο από στοές, περιμένουν τη περαιτέρω εξερεύνησή τους.

Άλλες πληροφορίες
Ιστοσελίδα Γιάννη Κοφινά