Εισαγωγή
Το Μάιο του 2001 σε ένα από τα οδοιπορικά γνωριμίας και φωτογράφησης περιοχών της Μάνης, επισκέφθηκα το κ. Πέτρο Δημακόγιαννη, πατέρα του Ιδιοκτήτη του βιβλιοπωλείου «ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΜΑΝΗ» Γιώργου Δημακόγιαννη.

Συζήτησα και πάλι μαζί του για το θέμα των μοσχαριών ελευθέρας βοσκής που βρίσκονται στο Σαγιά, θέμα για το οποίο γνωρίζει όσα λίγοι Μανιάτες. Η φωτογράφηση των μοσχαριών είναι δύσκολη στο βουνό αφού απομακρύνονται στη θέα του ανθρώπου, αλλά ο κ. Πέτρος μου ανέφερε ότι η φωτογράφηση μπορεί να γίνει αργότερα τον Ιούλιο, που τα μοσχάρια κατεβαίνουν χαμηλά προς εξεύρεση νερού και οι ιδιοκτήτες τα ποτίζουν πρωί και βράδυ σε συγκεκριμένο χώρο, όπως και έγινε αργότερα τον Αύγουστο.

Σε αυτή τη συζήτηση αναφέρθηκε σε δυο βάραθρα που βρίσκονται στο Σαγιά και στην ερώτησή μου για την ύπαρξη τυχόν σπηλαίων μου ανέφερε για το σπήλαιο του «Στρατιώτη», το οποίο βρίσκεται σε μικρή χαράδρα λίγο πριν από τη Ζούδα.

Μου ανέφερε ότι το 1958 είχε επιλεγεί από την αείμνηστη Άννα Πετροχείλου, ως συνοδός της κατά την εξερεύνηση που είχε πραγματοποιήσει και για το οποίο είχε δηλώσει ότι ήταν αξιόλογο, αλλά δεν είχε προχωρήσει σε περαιτέρω μελέτη αξιοποίησης, λόγω της τότε επιχειρούμενης αξιοποίησης των σπηλαίων του Διρού.

Ενημέρωσα για τα παραπάνω αρμόδιους σπηλαιολόγους οι οποίοι δεν βρήκαν άλλα στοιχεία για το σπήλαιο. Έτσι αποφάσισαν και οργάνωσαν ερευνητική αποστολή τον Αύγουστο του 2001, στην οποία έλαβα μέρος.

Το σπήλαιο
Το σπήλαιο βρίσκεται σε μικρή χαράδρα που αρχίζει από τη Ζούδα και καταλήγει στη θάλασσα. Λόγω πυκνών θάμνων και βάτων αποφασίστηκε η πρόσβαση να γίνει μέσω θαλάσσης. Με τη βοήθεια του κ. Πέτρου και Γιώργου Δημακόγιαννη, η μεταφορά πραγματοποιήθηκε από συγγενή τους, με βάρκα, από τη παραλία Χαλικιά Βάτα, κοντά στο Φλομοχώρι.

Μετά από θαλάσσια διαδρομή 10 λεπτών και βάδισμα 20 λεπτών στη πλαγιά της χαράδρας, ανάμεσα από πικροδάφνες και βάτα, φτάσαμε στην είσοδο του σπηλαίου. Ονομάστηκε σπήλαιο του «Στρατιώτη», γιατί παλαιότερα κρυβόταν εκεί ένας φυγόδικος στρατιώτης.

Η είσοδός του, που ήταν όαση δροσιάς για την εξερευνητική ομάδα, περικλειόταν από ερείπια τοιχοποιίας, ενώ ένα μέτρο εντός της εισόδου υπήρχε μια μικρή αγριοσυκιά.

Μετά από ολιγόλεπτη ξεκούραση η ομάδα προετοιμάστηκε και προχώρησε στο βάθος και δεξιά όπου άρχιζε διάδρομος με ανάβαση σε στενό πέρασμα. Προχωρήσαμε σε επόμενο δύσβατο πέρασμα και κατόπιν φτάσαμε σε δύσκολο ανέβασμα στα αριστερά μας που απαιτούσε έρπειν για την είσοδό μας στη πρώτη αίθουσα. Διαπιστώσαμε τις τεράστιες ποσότητες γουανό (κοπριά νυχτερίδων) που εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια εναπόθεταν οι νυχτερίδες.

Το σπήλαιο διέθετε και δεύτερη μεγάλη αίθουσα καθώς και δαιδαλώδεις διαδρόμους, έναν εκ των οποίων ακολουθήσαμε μέχρι το τέλος μέσα από στροφές, στενά ανοίγματα, ανηφόρες και κατηφόρες. Η περαιτέρω πλήρης έρευνα και χαρτογράφηση θα γίνει σε άλλη αποστολή.

Παντού υπήρχε γουανό ενώ πάνω από τα κεφάλια μας πετούσαν οι νυχτερίδες ενοχλημένες από το φως των φακών μας και της ασετιλίνης. Εντοπίστηκαν αράχνες στο βάθος του σπηλαίου, καθώς και δολιχόποδα.

Το σπήλαιο είχε πλούσιο σταλακτιτικό διάκοσμο, οροφές από δεκάδες σταλακτίτες σαν βροχή, ένα σύμπλεγμα από κολώνες, παραπετασματοειδείς σταλακτίτες και σε ορισμένα σημεία λευκό διάκοσμο.

Η σταγονοροή ήταν μικρή και σε μερικά μόνο σημεία. Σύμφωνα με τους σπηλαιολόγους ήταν γερασμένο, δηλαδή είχε σταματήσει η ανάπτυξή του, λόγω έλλειψης νερού που δημιουργεί τη σταγονοροή, η οποία αναπτύσσει και συντηρεί το διάκοσμο.

Δεν διαπιστώθηκαν βανδαλισμοί, σπασμένος διάκοσμος ή σκουπίδια όπως παρατηρούνται ορισμένες φορές σε άλλα σπήλαια.

Το σπήλαιο φωτογραφήθηκε και η επιστροφή της ομάδας έγινε και πάλι μέσω θαλάσσης. Το μπάνιο που ακολούθησε στην όμορφη παραλία Χαλικιά Βάτα και το φαγητό στη ταβέρνα, ολοκλήρωσε την ωραία εμπειρία που έζησα μαζί με φίλους σπηλαιολόγους και συνοδοιπόρους Μανιάτες.

Γ.Η.Βενιζελέας

Άλλες φωτογραφίες και πληροφορίες Ιστοσελίδα Γιάννη Κοφινά