Ταΰγετος

Γίγαντα δυσθεώρητε, παιδί τιτάνιας πλάσης,
σφραγίδα πενταδάκτυλη σφαγίζεις το Μωριά,
Ταΰγετε, Ταϋγέτη, Ταΰγετον... ονόματα αν αλλάσσεις
Αμέτρητων γενιών θαμπώνεις και γητεύεις τη θωριά.

Ταϋγέτη η θυγατέρα σου έσμιξε με τον Δία
γεννιέται ο Λακεδαίμονας στην πιο ψηλή κορφή,
μ’ αυτόν αρχίζει η μεγαλώνυμη της Σπάρτης ιστορία
που θα της δώσει ο Λυκούργος τέλεια μoρφή.

Μέγας ο μύθος χάνεται στα βάθη των αιώνων,
σημάδι, αν είσαι ατράνταχτο της θεϊκής βροχής,
γέννημα κοσμογονικό σεισμών, άγριων κυκλώνων,
καθρέφτης είσαι της πολύμορφης μανιάτικης ψυχής.

Έλατα πεύκα, πρίνοι, δρυς, μυστήρια ελαιώνων,
πάγοι, φαράγγια, χείμαρροι , πέτρα στεγνή,
ειρηνικοί κρυψώνες, πλάϊ σε επάλξεις προμαχώνων…
να η αντιφατική ψυχή, η μανιάτικη γυμνή.

Σαν πεντακάταρτο, ακατάλυτο άσειστο καράβι
στο ταραγμένο πέλαγος, αρμενίζεις των καιρών
πόθους γι’ ανέβασμα το μεγαλείο σου ανάβει
στην αρμονία φτάνεις των ουράνιων σφαιρών.

Κάθε προσκυνητής μπροστά σου γονατίζει
την προσευχή του εμπνέεις, τη μακάρια σιωπή,
τη φθαρτή μοίρα των θνητών αθανατίζεις
δίκαια κάποιος Όλυμπο της Μάνης σ’ έχει πει.

Από τη ποιητική συλλογή «ΤΑ ΜΑΝΙΑΤΙΚΑ» του Βασίλη Μοσκόβη.