Ευχαριστώ σε θάλασσα απ΄ τ΄ άδυτά μου βάθη
Που με το κύμα μόρφωσες την άμαθη ψυχή μου
Παιδί σα ήμουν κι έτρεχα να μ΄ αγκαλιάσ΄ η αύρα
Οπού 'χε κάνει έρωτα με το τρελό αγιάζι

Και σένα που ακάματα των ταπεινών τα πάθη
Φωτίζεις ήλιε άρχοντα, μ΄ αυτήν την προσευχή μου
Σ΄ ευχαριστώ που την καρδιά στεφάνωσες με λαύρα
Και τ΄ όνειρό μου έκανες στη λευτεριά να μοιάζει!

Γιατί το αίμα που κυλά στα ρείθρα του κορμιού μου
Κατάφορτό ' ναι με φωτιές μαχών και με μπαρούτι
Κι ο ίδρωτάς μου λιβανιές μ΄ αρμύρα αναδίνει
Σαν περπατώ σε χώματα και βράχια τιμημένα.

Αχ! κι οι θυμήσεις που φρουρούν τα διάσελα του νου μου
Να μη σκεπάσ΄ η λησμονιά τα ιερά τους πλούτη
Είναι Μανιάτισσες σκληρές που στων καιρών τη δίνη
Να μείνω όρθιος μου ζητούν με μάτια βουρκωμένα.

Και λεν΄ δεν πρέπει η ψυχή να ΄ναι μικρή παιδούλα
Μήτε φευγάτη κοπελιά, ούτε σκυφτή ζητιάνα
Παρά καλλίμορφη Θεά, γυναίκ΄ ανταρεμένη
Να μοιάζει με μια Παναγιά και με μια Μπουμπουλίνα!

Να γονατίζει ταπεινά χωρίς να είναι δούλα
Να υπομένει τους καημούς αγόγγυστα σα Μάνα
Να πολεμά τους κεραυνούς σαν είν΄ αδικημένη
Και κάθ΄ αυγή να κελαηδά γλυκά σαν καρδερίνα...

Με εκτίμηση
messinian (Γιώργος Ξυδιάς)