Εγίνη Τούρκος ο Θεός και ο Χριστός Οθωμανός
κι’ εκάμασι ξακληρισμό στης μάνας μου το μερδικό.
Εφτά αδέρφια σερνικά επήρε ο Χάρος στη σειρά
κι’ άφισε δύο φηλυκά να κλαίωνται σαν το ραγιά.
Λεβέντες ήτα ζηλευτοί με πόληψη και με τιμή
ήταν σπαράγγια τρυφερά και κυπαρίσσια δροσερά.

Τα καταράστ’ η μοίρα τους, τα ρόμπωσε η τύχη τους,
τάβρεκε πάντα δυνατή και τους επήρε τη ζωή.
Ερήμωσε το σπίτι τους – χορτάριασε ο Πύργος τους,
Εκλείστη κι’ η μανταλουχιά αιώνια και παντοτεινά.
Έμεινε η μαυρομάννα μου και η καφή της η Μαριώ,
Που κλαίσι τ’αναφερτικό μα δεν περνά το ψυχικό.

Η μάνα μου η καψερή δεν έχει σερνικό παιδί,
κι’ η θεία μου η Μαριγώ έναι μητέρα δίχως γιυό!
Και τώρα ξακληροσπορές κι’ από γονιάτες ορφανές,
μόνουσι στα πεθερικά κι’ ορκίζονται στα φηλυκά.

Αν είναι δίκαιος Θεός και ο Χριστός αληθινός,
ας δώσει σερνικό παιδί στης μάννας μου την αδερφή.
Τότε μονάχα θα φανή η δύναμη η Θεϊκή
ετότε θέ να πού κι’ εγώ – δεν είναι Τούρκος ο Θεός!