ΤΩΝ 7 ΣΕΡΝΙΚΩΝ
Εγίνη Τούρκος ο Θεός και ο Χριστός Οθωμανός κι’
εκάμασι ξακληρισμό στης μάνας μου το μερδικό. Εφτά αδέρφια σερνικά επήρε ο Χάρος στη σειρά κι’
άφισε δύο φηλυκά να κλαίωνται σαν το ραγιά. Λεβέντες ήτα ζηλευτοί με πόληψη και με τιμή ήταν
σπαράγγια τρυφερά και κυπαρίσσια δροσερά.
Τα καταράστ’ η μοίρα τους, τα ρόμπωσε η τύχη τους, τάβρεκε πάντα δυνατή και τους επήρε τη ζωή. Ερήμωσε το σπίτι τους – χορτάριασε ο Πύργος τους, Εκλείστη κι’ η μανταλουχιά αιώνια και παντοτεινά. Έμεινε η μαυρομάννα μου και η καφή της
η Μαριώ, Που κλαίσι τ’αναφερτικό μα δεν περνά το ψυχικό.
Η μάνα μου η καψερή δεν έχει σερνικό παιδί, κι’
η θεία μου η Μαριγώ έναι μητέρα δίχως γιυό! Και τώρα ξακληροσπορές κι’
από γονιάτες ορφανές, μόνουσι στα πεθερικά κι’
ορκίζονται στα φηλυκά.
Αν είναι δίκαιος Θεός και ο Χριστός αληθινός, ας δώσει σερνικό παιδί στης μάννας μου την αδερφή. Τότε μονάχα θα φανή η δύναμη η Θεϊκή ετότε θέ να πού κι’
εγώ – δεν είναι Τούρκος ο Θεός!
|