Σπέρνονταν στα χωράφια που είχαν τη χρονιά εκείνη αγρανάπαυση, χωρίς να χρειάζεται όργωμα, αφού ήταν πολύ πικρά και δεν τα έτρωγαν τα πουλιά.

Θερίζονταν πριν ή μετά το στάρι και πάντοτε πρωί γιατί με τη ζέστη, κατά το θερισμό έσπαζαν τα λουβιά (κάψες) και σκόρπιζε ο καρπός. Τα θερισμένα λούπινα μαζεύονταν σε σωρούς σε καθαρό χωράφι, και ο διαχωρισμός του καρπού γινόταν με κοπάνισμα και λίχνισμα

Ο καρπός πήγαινε στο σπίτι και οι καλαμιές ή καίγονταν επί τόπου ή τις έπαιρναν για να κάψουν ασβεστοκάμινα. Αρκετοί ήταν και εκείνοι που μάζευαν τα φλέτσουρα (φλοίδες λουβιών) για τροφή μεγάλων ζώων.

Τα λούπινα ήταν πικρά. Για να γλυκάνουν έπρεπε να βραστούν και να ξεβροχιαστούν στη θάλασσα. Η δουλειά αυτή γινόταν στις λιάστρες ή χαρανιάστρες. Στη νότια πλευρά της Στούπας ήταν οι Νιοχωρίτικες Λιάστρες και στη βόρεια οι Καστανιώτικες και οι Μπαρμπετσέϊκες. Εκεί υπήρχε συστάδα από βράχια κοντά στην ακτή και τα μέρη ήταν απάνεμα.

Οι λιάστρες ανήκαν στις Εκκλησίες Νεοχωρίου και Καστάνιας και νοικιάζονταν σε ιδιώτες. Όσοι έβραζαν εκεί τα λούπινα πλήρωναν τα χαρανιάτικα που ήταν 5% περίπου της ποσότητας που έβραζαν.

Τα έβραζαν με θαλασσινό νερό μέσα στα χαρανιά (καζάνια) και στη συνέχεια τα τοποθετούσαν μέσα στη θάλασσα σε στουποσακούλες, όπου έμεναν 3-4 ημέρες, με αποτέλεσμα να γλυκάνουν. Τα έβγαζαν από τη θάλασσα και τα άπλωναν στις λιάστρες όπου έμεναν για μερικές ημέρες μέχρι να στεγνώσουν και να ξεραθούν καλά.

Τα ξεραμένα λούπινα μεταφέρονταν στο σπίτι και ήταν καλή τροφή για αρνοκάτσικα και χοιρινά, ενώ πολλοί τα έτρωγαν ως ξηρό καρπό και τα έλεγαν «Μανιάτικη σταφίδα». Πολλά λούπινα αλέθονταν και το λουπινάλευρο το ανακάτευαν με λιοκόκκια για κτηνοτροφική, ενώ στη κατοχή με τη πείνα, από το λουπινάλευρο έφτιαχναν ψωμί.

Σήμερα τα λούπινα στη Μάνη είναι ανύπαρκτα ή εντελώς σπάνια.

Από το βιβλίο του Ιωάννη Κισκηρέα «Ρίζες 2 – Λαογραφικά».