Απάντηση
στον κύριο Διόδωρο Κυψελιώτη (ή όπως κι
αν είναι το όνομα του)
Κύριε
Διόδωρε,
το ύφος της γραφής σας στο εν λόγω άρθρο
είναι ενδεικτικό της παιδείας σας και
απόδειξη ότι οι σπουδές και οι
επιστημονικές γνώσεις δεν αρκούν για
την μόρφωση του ανθρώπου.
Θα έπρεπε να
γνωρίζετε ότι από το βήμα που σας έχει
παραχωρηθεί, δεν μπορείτε να
απευθύνεστε στους αναγνώστες σας σαν
να ήταν τα άτομα της οικογενείας σας ή
τέλος πάντων του ιδίου επιπέδου με εσάς.
Όσο και «ελαφρύ» αν είναι το στυλ σας,
μάθετε ότι με αυτά που γράψατε
ενοχλήσατε, χωρίς λόγο, αρκετούς
φιλήσυχους πολίτες.
Δεν θα μπω
στην διαδικασία αντίκρουσης των
γραπτών σας. Θα ήθελα απλώς να σας
ρωτήσω:
Εάν είχατε
μπροστά σας αυτόν ή αυτήν που γράφει
τους λόγους του Προέδρου θα τον λέγατε
ηλίθιο;
Μήπως έχετε
χάσει κάθε έννοια και ίχνος σεβασμού
προς τους συμπολίτες σας και τον εαυτόν
σας;
Γιατί άλλο
πράγμα η σάτιρα και άλλο η ωμή εξύβριση.
Μήπως
διακατέχεστε από αισθήματα αλαζονείας
και περιφρόνησης απέναντι σε εμάς τους
υπόλοιπους;
Δεν
διαφωνήσατε απλώς με τα λεγόμενα του
Προέδρου, εσείς υπερβάλλατε εαυτόν και
εξυβρίσατε εκτός της μνήμης του
Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και αυτούς, τους
συντάξαντες την ομιλία του Προέδρου.
Επειδή είμαι
από την φύση μου καλοπροαίρετος θα
θεωρήσω την στάση και το ύφος σας ως
αποτέλεσμα περιορισμένης αντίληψης.
Δεν καταλάβατε, προφανώς, την έννοια
των λόγων του Προέδρου.
Ο κύριος
Πρόεδρος, προέτρεψε τους δημόσιους
υπαλλήλους να αποκτήσουν
συμπεριφορά Μανιατών. Και όχι
συμπεριφορά Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη.
Δεν
καταλαβαίνω πως μπορέσατε να
διαστρεβλώσετε τα λεγόμενα του
Προέδρου.
Θα ήταν το
λιγότερο, φαιδρό να ευχηθεί κάποιος
όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι να
συμπεριφέρονται το ίδιο…(σαν ένας
άνθρωπος)
Αυτό που ο
Πρόεδρος ευχήθηκε, ήταν οι δημόσιοι
υπάλληλοι να αποκτήσουν τα
χαρακτηριστικά (τα καλά…) του γένους
των Μανιατών. Την αυταπάρνηση, την
τιμιότητα, το φιλότιμο, την άμιλλα, την
αγωνιστικότητα, την προσήλωση, την
ευγένεια, την πνευματική διαύγεια, την
εξυπνάδα και προ πάντων τον ΣΕΒΑΣΜΟ.
Σεβασμό στον εαυτόν τους, στους
συναδέλφους τους, στους συμπολίτες
τους, στο έργο τους.
Δεν σας
φταίω σε τίποτε εγώ κύριε Διόδωρε (ή
όπως αλλιώς σας λένε) να κάθομαι τώρα να
γράφω αυτήν την επιστολή. Πρέπει όμως
να το κάνω. Το αισθάνομαι ως καθήκον.
Καθήκον απέναντι στον εαυτό μου, την
μητέρα μου, τον παππού μου και τους
παππούδες μου, που με έφτιαξαν Άνθρωπο (με
‘Α’ κεφαλαίο) και μπορώ να σέβομαι
τους αγώνες που έδωσαν οι πρόγονοί μου
και να συγχωρώ τους συνανθρώπους μου (νεκρούς
και ζωντανούς).
Όσο για τον Πετρόμπεη
Μαυρομιχάλη, φανταστείτε μόνο σε τι
κατάσταση θα ήσασταν εσείς αν, ω μη
γένοιτο, χρειαζόταν να θρηνήσετε τον
χαμό ενός κοντινού σας προσώπου. Πόσο
θα άλλαζε η στάση σας απέναντι στην ζωή
και πως θα διαμορφωνόταν ο χαρακτήρας
σας. Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης
έθαψε παιδιά και συγγενείς στον πόλεμο
κατά της Τουρκίας. Ήταν άνθρωπος όπως
εσείς κι εγώ. Είχε συναισθήματα και
έτρωγε και ανέπνεε κάποτε όπως εσείς κι
εγώ.
Δείξτε
λοιπόν μεγαλοψυχία και συγχωρήστε
όποια λάθη έκανε. Παρ’ όλα αυτά, έχετε
την ελευθερία να διατηρήσετε την άποψη
σας και το σέβομαι απόλυτα.
Κύριε
Διόδωρε,
εάν τα όσα γράψατε ήταν προϊόν
παραπληροφόρησης ή λάθους εκτίμησης ή
λάθος διατύπωσης ή εάν τέλος, δεν
καταλαβαίνετε τι σας γράφω(…), δεχθείτε
παρακαλώ την συγνώμη μου και την
προθυμία μου να επανορθώσω όπως εσείς
κρίνετε. Αλλιώς περιμένω την συγνώμη
σας μέσω του βήματος που κατέχετε.
Με τιμή,
Πιέρρος Αρκουδάκος pierros@post.com
(24.11.02) |