Από το βιβλίο του Γ.Α.
Μαραβελέα "Πραστείο: Μια αγνοημένη
μικρογραφία του Μυστρά, Ιστορικό
αφήγημα", Αθήνα 1971.
Οι Μελισσηνοί, στους
οποίους είχε παραχωρηθεί η περιοχή του
Πραστείου, μεταφέρανε εκεί τις
θεοκρατικές αντιλήψεις του Βυζαντίου.
Συνέπεια τούτου ήταν, να χτιστούν εκεί
εκατοντάδες εκκλησίες, πολλές από τις
οποίες σώζονται ακόμη, ρημαγμένες όμως
από το χρόνο και την εγκατάλειψη.
Οι
περισσότερες είναι ερειπωμένες από την
υγρασία, που την απορροφά ο πωρόλιθος
με τον οποίο είναι χτισμένες.
Σφίγγεται η ψυχή τ'
ανθρώπου, σαν βλέπει τους τρούλους, τις
τοιχογραφίες και τις στέγες των
εκκλησιών αυτών σκορπισμένες στο
λαξευτό τους δάπεδο.
Ποιος ξέρει, αν δεν
χάθηκαν έργα τέχνης μέσα στα χαλάσματα
αυτά; Ποτέ βλέπεις, δεν έφτασε ίσαμε ‘κει
η μέριμνα του Κράτους, οι δε ντόπιοι,
εκτός του ότι δεν έχουν ιδέα για την
αξία τους, είναι τρομερά απασχολημένοι
με το βιοτικό πρόβλημα, που τόσο
δύσκολα αντιμετωπίζουν στον άγονο
τούτο τόπο.
Από τις εκκλησίες
του Πραστείου θ' αναφέρουμε εδώ μερικές,
με προτίμηση εκείνες που κάπως
διατηρούνται ακόμη ή διασώζουν
επιγραφές με χρονολογικά ή άλλα
ιστορικά στοιχεία.